Eerste Stageweek

Muli Shani!
Maandag was onze eerste officiele stagedag.We zouden om 08:00 beginnen met helpen bij de zwangerschapscontroles, dus stonden we om 07:00 op. We hebben even ontbeten met z’n drieen, de nurses waren toen nog bezig met hun ochtendgebed in de kerk. Daarna zijn we naar het ziekenhuis vertrokken en hebben we van 08:00 tot 12:00 geholpen met de controles. Al snel deden we dit helemaal alleen, Sanne deed de bloeddruk en gewichtscontrole van de clienten en hielp later Inge en Judith het uitwendig en lichamelijk onderzoek en de verslaglegging hiervan. Dit kwam de Nurse in het ziekenhuis mooi uit, ze zijn hier redelijk lui aangelegd en geven graag al het werk uit handen. Het was een leuke ochtend en leuk om te zien hoe alles hier gedaan wordt. We voelen uitwendig hoe ver een vrouw zwanger is, maar kunnen dit niet controleren omdat er geen betrouwbare uitgerekende datum is. Vrouwen rond de uitgerekende datum worden geadviseerd om bij het ziekenhuis te verblijven, omdat ze (wanneer ze gaan bevallen) niet genoeg tijd hebben om nog naar het ziekenhuis te komen. De meesten wonen op dik 3 uur rijden hiervandaan, er vanuit gaande dat zij überhaupt met een auto kunnen komen.
Dinsdagochtend was het plan om kinderen te gaan vaccineren. Tijdens de uitleg werden we echter gebeld dat er een bevalling gaande was, daar gingen we natuurlijk liever heen! Eenmaal op de labourward aangekomen vertelde de nurse dat de vrouw al volledige ontsluiting had. Toen Inge dit controleerde bleek dit echter pas 4 centimeter te zijn, geen idee waar de nurse haar bevindingen zelf op had gebasseerd. Uiteindelijk hebben we de hele dag voor haar gezorgd, wat natuurlijk erg lastig was gezien de taalbarriere. Uiteindelijk is de vrouw rond 17:00 bevallen. Inge deed de bevalling, Sanne en Judith assisteerden en zorgden voor het kind. Gelukkig ging het met beiden goed en liep de vrouw snel de na bevalling al zelf terug naar de maternity ward. In het kader van ons project hebben we wat bijzondere observaties kunnen doen omtrent hygiene op de verloskamers en de kraamafdeling, dus ook hiervoor was de dag nuttig.
Woensdagochtend hebben we meegelopen op het HIV-spreekuur, waarbij we de administratie hebben gedaan en hebben geholpen met de consulten. Ook hier lieten ze ons weer graag zoveel mogelijk hun taken overnemen. Mede daarom vinden ze het jammer dat wij het Bemba nog niet onder de knie hebben, ze kunnen ons nog niet helemaal alleen laten met de clienten.
We houden braaf een lijst bij met Bemba woorden, we merken dat mensen het hier erg waarderen als je hier de moeite voor doet. Erg pittig en geen touw aan vast te knopen, maar de belangrijkste woorden beginnen we een beetje te kennen (nu de uitspraak nog, Inge heeft de hele tjd tijdens de bevalling vol overgave “Sunku” geroepen in plaats van “Sunka” (persen), tot groot vermaak van het personeel). De temperatuur is hier verrassend goed te doen, het regent en onweert hier veel dus dat zorgt voor de nodige verkoeling.
De sisters waarbij wij verblijven raken steeds wat meer betrokken bij ons en zorgen goed voor ons. Het gaat er bij hun alleen echt niet in dat wij niet Katholiek zijn. In een paar dagen hebben we al 3 x het verzoek gekregen om hier naar de kerk te gaan en om ons te bekeren. Tot nu toe hebben we er nog niet echt concrete plannen voor gemaakt. We eten hier beter dan verwacht, wel elke dag ongeveer hetzelfde maar redelijk veel verschillende pannetjes met o.a. rijst, pasta, worstjes, noten, pompoenbladeren en oliebollen(!!) die ze hier natuurlijk niet zo noemen. Tussendoor snoepen we regelmatig van de lekkere mango’s.

Donderdagochtend 05:15...vandaag gaan we naar Mansa. Om wat cultuur op te snuiven buiten het ziekenhuis (en de geur van rotte vis), zijn we naar de grote stad gegaan. Samen met de sister en werknemers van het ziekenhuis vertrokken we rond 06:00 uur voor een lange tocht. Normaal gesproken zou deze in rit 3 uur moeten lukken, maar door de vele stops waarbij familie en kennissen werden bezocht en begroet duurde dit ongeveer 2 uur langer. Daar aangekomen hebben we de hele middag gehad om rond te kijken op de markt en onze shetenge’s (Afrikaanse omslagdoeken) te kopen. Het personeel heeft zoveel mogelijk eten ingeslagen, zeker met kerst in het vooruitzicht. Aan het einde van de middag zijn we weer terug gegaan, dit keer nog een stukje oncomfortabeler. Tussen de koffers, rauwe kip, flessen drank en zakken rijst is het ons uiteindelijk gelukt om onze benen ergens kwijt te kunnen. Een beetje een tegenvaller toen we er achterkwamen dat er toen nóg iemand bij moest. Aan het eind van de avond kwamen we moe aan en zijn we lekker gaan slapen.
Vannochtend zijn we na het ontbijt naar het ziekenhuis gegaan en besloten we even langs de labourward te lopen. Daar lag een vrouw met volledige ontsluiting, na ruim een halfuur persen kon Sanne een meisje opvangen! Gelukkig ging alles goed. Ook Judith heeft later op de dag nog een meisje van 1900 gram op de wereld geholpen die gelijk een goede start had.
Kortom; een leerzame en leuke eerste week in het ziekenhuis. Het weekend was rustig, dus we hebben ons nuttig gemaakt door even in het Afrikaanse zonnetje te gaan liggen. Binnen no-time waren we de grote bezienswaardigheid van het dorp; alle kinderen stonden op 1 meter afstand gefascineerd naar ons te staren en vonden het duidelijk erg spannend om de zo dichtbij ons te staan. Daarnaast zelfs nog goed aan ons project kunnen werken, in het ongewenste gezelschap van de muizen , ratten, kakkerlakken en grote spinnen die hier kind aan huis zijn.
Tot snel! (??)
Shaleenipo Muwkai,
de Musunku’s (de blanken)